bence sevgi çok önemli bi şey. ama keşke herkes birbirini sevse diyebilecek kadar olgun bir kafaya sahip bir insan değilim açıkçası. mesela niçe diyor ki; "insanları sevdiğinizi söylüyorsunuz; ama daha derine indiğinizde sevdiğinizin onlar olmadığını göreceksiniz. siz, bu sevginin içinizde yarattığı duyguları seviyorsunuz". adam ne kadar da haklı diye yiğide hakkını verdikten sonra diyeceğim şu ki; adam ne kadar da haklı. ben de sevdiğim insanı, bana beni iyi hissettirebildiği için, hatta iyi hissetmem için gerekli olanlar onda olduğu için seviyorum.
hayatta, affedemeyeceğim hiçbir şey olmadığını farkettiğimden beri biraz daha mutlu hissettiğimi söyleyebilirim.
son derece rahatsız bulduğum "yurt yastığı" ma henüz alışamamışken, uyku problemi çektiğim gecelerden bir tanesinde şunu düşündüm, eğer bir hatasında sevdiğim insanı bu hatası yüzünden cezalandırıp, üstünden belli bir zaman geçtikten sonra bile sürekli geriye dönüp o hatayı vurgularsam, ben bunu bir diğer hatasında da yaparım. her hatasında bunu yaparsam da, onu kaybederim. onu kaybedersem yalnız kalırım ve bana beni iyi hissettirecek bir şey kalmaz. bu noktada da niçe'nin bencilliğine geliyorum işte. ben bencilim ve bence bencillik kötü bir şey değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder